"Ölüm güzel şey budur perde ardından haber...Hiç güzel olmasaydı ölür müydü Peygamber?"
Necip Fazıl Kısakürek’in bu çarpıcı sözüyle başlamak istedim. Çünkü ölüm, yalnızca bir son değil; bir sonsuzluğun eşiğidir. Ölüm, bir yok oluş değil; ilahi bir geçittir. Ve bazen de, bu fani dünyada sürüp giden acılardan bir kurtuluş, bir rahmettir. Zira nice insan vardır ki, on yıl boyunca hiçbir yaşama belirtisi göstermeksizin yatalak bir şekilde yaşamaya mahkûm kalmıştır. Bu yönüyle bakıldığında, ölüm bazen bir nimet, bazen bir merhamettir.

Cumartesi Bitlis’te yaşanan elim bir kaza sonucu kardeşlerimizi kaybettik. Acıydı. Yakıcıydı. Ama aynı zamanda tarifsiz bir kenetlenmeye de şahit olduk. Bu cenazede neredeyse tüm Bitlis bir aradaydı. Abartı değil; gerçekten neredeyse herkes oradaydı. Akrabaları, okul arkadaşları, mesai arkadaşları, komşuları… Genç yaşta kaybedilen o canlar için şehir gece saat 2’ye kadar adeta ayaktaydı.

Kaza haberinin duyulduğu andan itibaren kalpler birleşti. Omuz omuza, yan yana, diz dize yas tutuldu. Acı, paylaştıkça hafifledi belki ama gözlerden süzülen yaşlar aynıydı. Bitlis’in kadim ve asil kültürlerinden biri işte budur: Acıyı birlikte yaşamak, kimseyi yalnız bırakmamak. Bu dayanışmayı, bu kadirşinaslığı yaşatan herkese şükran borçluyuz.

Ne güzeldir ki bir insanın böylesine sevilmesi… Ne güzeldir ki ardından böylesine dua edilmesi… Hayatın ne zaman son bulacağını bilmediğimiz şu dünyada, birbirimizin kıymetini hayattayken bilelim. Çünkü bazı ağlamalar acıdan gelir, bazılarıysa pişmanlıktan. “Keşke biraz daha zaman geçirseydik”, “keşke onu daha çok arasaydım”, “keşke kırmasaydım” diyen dillerde tükenmeyen "keşke"ler kalır.
Oysa keşkesiz bir hayat mümkündür. Bunun yolu, birbirimize vaktinde değer vermekten, sevdiklerimizi yaşarken yüceltmekten geçer. İnsanlar ne gariptir ki hayattayken kıymeti bilinmez; ama öldüğünde omuzlarda taşınır. Gelin biz omuzlara almadan evvel kalplerde taşıyalım birbirimizi.Toprağa sarıldıktan sonra değil; hayattayken, göz göze bakarken bilelim bir diğerimizin değerini.
Bu vesileyle, elim kazada hayatını kaybedenlere Allah’tan rahmet, acılı ailesine ve yakınlarına sabr-ı cemil niyaz ediyorum. Başımız sağ olsun. Rabbim mekânlarını cennet, makamlarını âli eylesin
Hayat, ancak iyilikle ve güzellikle güzelleşir. Bitlis’in bu örnek vefasını, bu yürekten kültürünü daima yaşatalım. Çünkü hayat, paylaştıkça anlamlı; kıymet verildikçe güzeldir.
Vesselam…