Şeffaflık, adalet, rekabet… Kamu ihalelerinin olmazsa olmaz üç ayağı. Peki, bu üç temel prensip kamu kurumlarında ne kadar uygulanıyor? İşte bu sorunun cevabı, elimizdeki listeye bakınca hiç de iç açıcı değil. Çünkü ne yazık ki hâlâ sayısız doğrudan teminle yapılan alımlarla karşı karşıyayız.
Daha önce de bu konuyu gündeme getirdik. Uyarılar yapıldı, takipler sürdü, ancak değişen bir şey olmadı. Doğrudan temin, kamu alımlarında belirli koşullarda kullanılabilir; ancak neredeyse tüm alımların doğrudan temin yoluyla yapılması, ihalelerin şeffaflığını tartışmalı hâle getiriyor.
İşin en düşündürücü tarafı ise, ilin en yetkili makamı tarafından doğrudan teminlerin disiplin altına alınması için bir genelge yayımlanmasına rağmen, kamu kurumlarının bunu dikkate almaması. Yani, yasa ve yönetmeliklere rağmen uygulamada bildiğini okumaya devam eden bir anlayış var.
Peki, bu ısrar niye?
Doğrudan temin yöntemi, rekabetin önüne geçerek belli firmaların sürekli iş almasına neden oluyor. Ayrıca, kamu kaynaklarının verimli kullanılmasını engelliyor. Açık ihale usulüyle çok daha uygun fiyatlara yapılabilecek alımlar, doğrudan temin yoluyla fahiş fiyatlarla gerçekleştiriliyor. Hal böyle olunca, vatandaşın cebinden çıkan para, birkaç kişinin çıkarına hizmet ediyor.
Belki bugün, belki yarın bu yanlıştan dönülür
diye bekliyoruz. Ancak bu gidişle, yetkililerin de artık daha somut adımlar atması gerekiyor. Aksi takdirde, şeffaflık lafta kalmaya, kamu kaynakları heba olmaya devam edecek.
Soruyoruz: Doğrudan temin sevdası ne zaman bitecek?
Serkan Olcay
