Ramazan ayı geldiğinde, her yıl olduğu gibi yardım kolileri dağıtılmaya, iftar sofraları kurulmaya başlandı. Özellikle Bitlis’te bu dayanışma kültürünün güçlü olduğunu görmek sevindirici. Ancak şu soruyu sormak gerekiyor: Yardımlaşma sadece Ramazan ayına mı özgü olmalı?
Her yıl aynı manzara: Ramazan yaklaşınca bağış kampanyaları, hayır işleri artıyor. Ama Ramazan bitince bu dayanışma ruhu da sönüyor. Oysa yardıma muhtaç insanlar sadece bu ayda yaşamıyor, sadece Ramazan’da aç kalmıyorlar. Onların sıkıntıları 11 ay boyunca da devam ediyor.
Bir aileye erzak kolisi vermek elbette güzel bir hareket. Ama bu, yalnızca geçici bir çözüm. Yardımlaşmanın, sadakanın, paylaşımın asıl anlamı süreklilik arz ettiğinde ortaya çıkmaz mı? Muhtaç ailelerin sofralarına konuk olup o anı paylaşmak, onları gerçekten anlamak önemli. Ancak sadece Ramazan’da değil, yılın her döneminde onların yanında olabilmek daha kıymetli değil mi?
Yardım denilince sadece gıda kolileriyle sınırlı bir bakış açısına sahip olmamalıyız. İnsanların kalıcı desteğe ihtiyacı var: iş imkânları, eğitim desteği, sağlık yardımları gibi. Bir günlüğüne bir sofrada buluşmak yerine, onların hayatlarını gerçekten değiştirecek adımlar atmak gerekmez mi?
Ramazan, paylaşmanın, dayanışmanın zirveye ulaştığı bir ay olabilir. Ama bu ruhun sadece bir ayla sınırlı kalmaması gerektiğini unutmamak gerek. Unutmayalım ki, ihtiyaç sahipleri yalnızca Ramazan ayında değil, her gün var. Ve bizim insanlığımız, onlara yalnızca bir ay boyunca değil, her zaman nasıl davrandığımızla ölçülür.
Serkan Olcay
