Ramazan ayı başladığında yetkililere seslenerek, iftar sofralarını protokol salonlarında değil, ihtiyaç sahiplerinin evlerinde açmalarını önermiştim. Aradan günler geçti, fakat ne böyle bir girişime dair bir duyum aldık ne de sosyal medyada böyle bir görüntüye rastladık. Demek ki, protokol sofralarının şaşaası, gerçek ihtiyaç sahiplerinin sofrasına misafir olma sorumluluğunun önüne geçmiş.
İhtiyaç sahiplerini, lüks sofralara davet etmek çözüm değildir. Asıl mesele, yetkililerin iftar vakti onların evlerine misafir olup, gerçek durumlarını yerinde görmeleridir. Bizzat sahaya inip, onların sofralarına oturmadıkça, açlığın ve yoksulluğun ne anlama geldiğini anlamak mümkün değildir.
Dün Bitlis’te birkaç ihtiyaç sahibi aileyi ziyaret etme fırsatı buldum. İçlerinden ikisinin yaşam koşulları, insanın içine ağır bir hüzün bırakıyordu. Halısı, hatta bir kilimi bile olmayan evler… Yatak ve yorgandan yoksun insanlar. Günlerce sadece zeytin ve peynirle karnını doyurmaya çalışan aileler. Bunları gördükten sonra, kendi evinize döndüğünüzde bu yoksulluğu zihninizden söküp atamıyorsunuz.
Ve içlerinden biri… Yatalak annesine bakmak zorunda olduğu için çalışmaya gidemeyen, bu yüzden yoksulluğun içinde sıkışıp kalmış bir erkek evlat… Annesini tek başına bırakıp dışarıda bir iş edinmesi imkânsız. Devletin ya da herhangi bir yardım kuruluşunun elini uzatmasını beklemekten başka çaresi yok. Ramazan ayında bile, sıcak bir yemeği annesine uzatamamanın çaresizliğiyle baş başa.
İhtiyaç sahiplerini belirlemek için yetkililerin ivedilikle harekete geçmesi gerekiyor. Bitlis’in tüm mahallelerinde, sokak sokak gerçek ihtiyaç sahipleri tespit edilmeli ve evlerine sıcak aş ulaştırılmalıdır. Ramazan sadece lüks sofralarda değil, gerçek yoksulluk içinde geçen sofralarda da hissedilmelidir.
Bu bir çağrıdır: İftar sofralarını ihtişamlı salonlarda değil, ihtiyaç sahiplerinin evlerinde kurun.
Serkan Olcay
